پيام دبير کنفرانس

(سوره مبارکه الرحمن)

زمين زيباترين، بزرگ ترين و ارزشمندترين امانت مادي خداوند حکيم است در دست آدميان. زمين، اين تنها سياره قابل زيست در ميان همه کهکشان هاي بي انتها و عظيم ، را خداوند رحمان براي آدميان آفريد تا در آن زيست کنند و به مقامي برسند که او به فرشتگان خويش نشان داده و بر آن باليده بود. هم از اين روست که حفاظت از اين امانت سترگ الهي، بي هيچ ترديدي، وظيفه اي است بر دوش همگان و هر کس به قدر توان خويش در اين ميان مسئول خواهد بود.
آسيب هاي وارده از رهگذر فعاليت هاي صنعتي و غير صنعتي بشر به محيط زيست در طي دو سه قرن اخير و خصوصا در دهه هاي پاياني قرن بيستم ميلادي، از چنان دامنه و عمقي برخوردارند که کمتر انديشمند آينده نگري را ياراي ناديده انگاشتن آن تواند بود. گرم شدن زمين و در نتيجه بر هم خوردن تعادل اکولوژيک و اقليم شناختي در سرتاسر کره خاک، انقراض گونه هاي فراوان جانوري و گياهي، آلودگي بيش از حد هوا و منابع آب و خاک، تهديد امنيت غذايي بشر و ساير جانداران ساکن  زمين، فرسايش تدريجي، اما مستمر زيست گاههاي موجود در قاره هاي مختلف، ظهور انواع بيماري ها و آفت هاي مهلک و در يک کلام، تنگ شدن عرصه زيست بر انسان و ساير مخلوقات خداوند در زمين، همه و همه نتيجه بي توجهي مزمن انسان به لزوم حفاظت جدي ودقيق از محيط زيست و از کره زمين، اين مادر مهربان و سخاوتمند همه ما، است.
اين سوال که: ما چه مي توانيم بکنيم؟ قطعا بارها و بارها از ذهن و جان هر انسان آينده نگر و متعهدي گذشته و خواهد گذشت. پاسخ ها فراوانند و مي توان بحث هاي طولاني در اين باب به راه انداخت. اما اجازه دهيد ما، به عنوان جمعي ولو بسيار اندک از دست اندرکاران بخش انرژي جامعه بشري، کوتاه ترين و مطمئن ترين راه پيش روي خود را براي کاستن از فجايعي که بر محيط زيست رفته و مي رود برگزينيم: ترويج و توسعه استفاده از منابع تجديدپذير انرژي! برگزاري اولين کنفرانس انرژي هاي تجديدپذير و توليد پراکنده ايران تلاشي است دقيقا در همين راستا.
از ديماه سال 1387 که اولين بار انديشه برگزاري اين کنفرانس از خاطرمان عبور کرد تا امروز، اسفندماه 1394، که شاهد برپايي اين همايش فرخنده علمي و معنوي با حضور دهها تن از انديشمندان و محققين و متخصصين ميهن عزيزمان ايران هستيم، تنها عاملي که همواره به ما نيرو مي بخشيد تا راه انتخاب شده خويش را، با همه مشکلات و فراز ونشيب هايش، طي کنيم، اميد به اثرگذاري بر ساختار ذهني و اجرايي و اداري بخش انرژي کشور و رساندن اين پيام به گوش همگان بود که: اگر مي خواهيم فرزندان و نوادگانمان در زميني زيست کنند که به اندازه دوران کودکي خود ما، و حتي بيش از آن، از زيبايي و طراوت و نعمات بي پايان برخوردار است، چاره اي جز تغيير اساسي در عادات و کردارهاي ناهنجار گذشته و جاري و روي آوردن به راهکارهاي نوين نداريم و يکي از جدي ترين اين راهکارها، بهره گيري ازمنابع تجديدپذير انرژي و نشر و تقويت فرهنگ اين امر در بين شهروندان و سياستگذاران و دولتمردان است.
اگر برگزاري اين کنفرانس، با همه زحمات و دشواري هايش، بدان منجر شود که در آينده نزديک يک اصله درخت کمتر در يک جنگل دورافتاده قطع شود يا يک کيلوگرم گازهاي آلاينده گلخانه اي کمتر به اتمسفر زمين روانه شود يا از شدت گرمايش زمين به اندازه يک ميليونيم درجه سانتي گراد کاسته شود و يا يک شاخه بيشتر از گل هاي خوشبوي خودرو در حاشيه کويري خشک و تشنه برويد تا مشام جان انسان خسته و در راه مانده اي را بنوازد و سرخوش بدارد، ما به پاداش مطلوب خويش رسيده ايم!
در اين ميان، بار اصلي اين پويش مقدس بر دوش مردان و زنان پاک دل و استوار قامتي بود و هست که يا به عنوان محقق و دانش پژوه نتيجه تلاش فکري و عملي خود را با ما در ميان گذاردند و با طي راه هاي دور و نزديک براي ارائه آن در جمعمان حاضر شدند و يا به عنوان حامي ما را در تامين نيازهاي کنفرانس ياري رساندند و يا به عنوان داور و اعضاء کميته هاي علمي و اجرايي کنفرانس، هر يک گوشه اي از کار فشرده و طولاني مدت برنامه ريزي و اجراي کنفرانس را از زمين برداشتند. آشنايي با اين فرهيختگان و بودن در ميان آنان براي من افتخاري است بس بزرگ و فراموش ناشدني. از بابت کسب اين افتخار ، خداوند زيبا و دوستدار زيبايي ها را سپاسگزارم و بر خود مي بالم و دست همه اين عزيزان را ، به گرمي و مودت و از سر سپاس و قدرشناسي ، مي فشارم. آرزومندم که راهي که ما در دانشگاه بيرجند آغاز کرديم ، تا ساليان دور ودراز ، توسط ساير انديشمندان و محققين و متخصصين کشور عزيزمان ايران ادامه يابد و آثار مثبت آن جان تشنه دوستداران زمين را سيراب سازد. و به اميد روزي که بتوانيم زمين ، اين امانت بزرگ الهي را ، آنچنان که او خلق کرده بود ، در اختيار نسل هاي آينده قرار دهيم. انه ولي التوفيق.